Moćan glas izgubljen u neprestanom krešendu

ZAGREB - Florence Welch, južnolondonska 25-godišnjakinja mliječno bijele puti, plamenocrvene kose i čeličnih pluća, jedna je u nizu kantautorica stasalih posljednjih godina koje autorski i izvođački integritet, vizualni dojam i scensku pojavnost grade na estetici Kate Bush.

Primat pjevačica

U slučaju Florence + The Machine pod glazbene uzore valja navesti još i Tori Amos, Sinead O’ Connor, Björk, Siouxsie & The Banshees, PJ Harvey i meni dragu, ali već prilično zaboravljenu Toyah Wilcox, ali i podvući kako je Florence Welch instantno prepoznatljiva, samosvojna i obećavajuća vokalna diva.

Zahvaljujući prvijencu “Lungs” iz 2009. s niskom visokoplasiranih singlova “Kiss A Fist”, “Dog Days Are Over”, “Rabbit Heart”, “Drumming Song” i “You've Got The Love”, Florence je dobacila do vrlo respektabilne naklade od tri milijuna primjeraka te postala jedno od najprepoznatljivijih “novih lica” britanske pop glazbe u kojoj su pjevačice preuzele primat nad bendovima.

Florence se na spomenutom prvijencu, sukladno njegovom nazivu, raspjevala iz punih pluća, a uz atipičnu gothic-pop paradu pumpajućeg klavira i plemenskih bubnjeva u “ratnom pohodu” romantične mlade žene koja se s bivšim ljubavnikom obračunava i šakom, ako je potrebno.

Za drugi album Florence je zamalo prihvatila sugestiju diskografske kuće da se prepusti produkciji timova koji stoje iza Rihanne i Beyonce. Svakako je bolje da nije podlegla tim sugestijama, no čini se da je inače s pouzdanim suradnikom Paulom Epworthom - producirao i dio ovogodišnjeg najtiražnijeg albuma, Adelinog “21” - prenaglasila atraktivan, čist i snažan glas. Takav vokal doista ne treba multiplicirati i njime cirkusirati u sudaru s luksuznim gudačima, crkvenim orguljama i gromoglasnim stampedom udaraljki i klavira.

Previše slojeva

Ovdje su neke od pjesama autorski slabije od udarnih “točaka” s prvijenca, a neke imaju previše slojeva vokala i instrumenata, od harfi i gudača preko sintisajzera i orgulja do ne baš spretno ukopljenih zborova. Florence je u toj “over the top” prefarbanosti izgubila gracioznost i suptilnost, ali ne i sposobnost da nas, ako baš ne zavede, onda barem zabljesne poput vampa.

Nekoliko dobrih

Stoga se prvi singl “What The Water Gave Me” sa strukturom psihodeličnog pop hita, “Lover To Lover” na tragu Mamas & Papas i zvučnog zida Phila Spectora, bluzirana “Seven Devils” baroque-pop “Breaking Down” nalik nekim idejama Arcade Fire, religiozno intonirana “No Light, No Light”, uznosita “Leave My Body” i “Remain Nameless” poput Joy Divisiona s Annie Lennox - jer odstupaju od nanošenja previše slojeva boja, štukatura, ornamenata i gotovo konstantnog krešendiranja - doimaju najprohodnijima i najzanimljivijim na gotičko-psihodeličnom pop albumu čija je vlasnica u komplotu s producentom dopustila da joj se vokalne i glazbene kreacije previše razmašu.