Malo je koji bend zvučao tako našpanano, napaljeno, nabrijano... No, pojavile su se prekasno da bi me ‘bacile na koljena‘

Ženski trio Sleater-Kinney pojavio se prekasno da bi me bacio na koljena za razliku od Sub Pop bendova iz eksplozije grunge-rocka, ali me zato povratnički “No Cities To Love” (2015) oborio s nogu. Malo je koji bend zvučao tako našpanano, napaljeno, nabrijano, naelektrizirano i fokusirano poput Sleater-Kinney čije su gitaristice i vokalistice Corin Tucker i Carrie Brownstein tada zagazile u četrdesete, a bubnjarka Janet Weiss stigla nadomak pedesete godine života. Bio je to srednji prst mainstream pop glazbi i poveznica s Raincoats, The Slits i X-Ray Spex, ikonama poput Patti Smith, Joan Jett, Chrissie Hynde i Kim Gordon na čijoj je ostavštini Sleater-Kiney počeo graditi feminističku punk viziju kao dio riot-grrrl scene kojoj su pripadale L7, Bikini Kill, 7 Year Bitch, Hole, Lunachicks i drugi.

U međuvremenu Sleater-Kinney su snimile mekši post-punk/synth-pop album “The Centre Won’t Hold” u produkciji St. Vincent, razišle se s Janet Weiss na ne baš lijep način te objavile lockdown album “Path Of Wellness” u vlastitoj produkciji, no oba su bila manje impresivna od “No Cities To Love”. Recentni “Little Rope” stoga zvuči poput uskrsnuća i najkomercijalnijeg albuma Sleater-Kinney na kojem iskusni producent John Congleton vješto pomiruje izljeve buke i nazubljene gitare, navalentnost nove bubnjarke Angie Boylan i iznenađujuću melodioznost u procesu zaliječenja osobnih gubitaka dragih osoba.

SLEATER-KINNEY

Little Rope

Loma Vista

žanr: alter-rock/post-punk

ocjena: 4