JURICA PAVIČIĆ o 'Muškarcima koji mrze žene': Fincherov film u svemu je nadmašio švedski original

ZAGREB - Kad je nakon smrti svog autora roman “Muškarci koji mrze žene” Stiega Larssona postao globalni hit, taj je uspjeh imao najmanje jednu hvalevrijednu posljedicu: književni je svijet otkrio bogatu škrinju nordijskog krimića, u kojoj ima i boljih pisaca i boljih knjiga od (inače - vrlo dobrog) Larssonovog prvijenca.

Nadamo se kako bi holivudska verzija “Muškaraca koji mrze žene” mogla uroditi sličnom posljedicom. Posljednjih godina, naime, kriminalistički su filmovi nestali iz A produkcije.

Pravi režiser

Dok nas televizija tjedno zasipa satima forenzike, detekcije i policijsko-proceduralne fikcije, takva inflacija TV umorstava i inspektora posve je otuđila Hollywood od krimića.

Hoće li holivudska adaptacija Larssona uroditi valom solidno budžetiranih holivudskih krimića teško je reći, no ono što je nedvojbeno jest da je - američki “remake” švedskog hita vrsno odrađen posao. Anglofone verzije “Muškaraca koji mrze žene” - koju produkcijski potpisuju švedski producenti i dva “majors” studija - kao redatelj se latio David Fincher, najdarovitiji režiser srednje struje koji danas radi u Hollywoodu, ali i režiser koji je u svojim prethodnim filmovima pokazivao sklonosti za motivske svjetove Larssonove knjige.

Ako tražimo režisera kojeg zanima motiv serijskih ubojica nadahnutih religijom, naći ćemo taj motiv u Fincherovom “Sedam”. Ako tražimo režisera fasciniranog zatvorenim i zakučastim svjetovima bogatih poslovnih dinastija, eto Fincherove “Igre”. Fincherov “Zodiac” bavi se - poput Larssonove knjige - opsesivnom potragom za ubojicom koji desetljećima izmiče pravdi. Fincher je režiser koji kao da je nacrtan da po afinitetima paše Larssonovoj knjizi.

“Muškarci koji mrze žene”- ukratko - bili su win-win situacija u kojoj se jedva moglo pogriješiti. A Fincher doista nije pogriješio gotovo nigdje.

Kao prvo, odlučio je u filmu zadržati motive nasilja i seksualnog zlostavljanja i izbjegao “pripitomljavanje” predloška zbog cenzorskog rejtinga. Drugo, odlučio je priču ostaviti u njenom izvornom švedskom ambijentu, čime je odmakao film od sličnih, repetitivnih prostora i ikonografija koje eksploatira američki triler. Ono u čemu je, međutim, Fincher najviše pogodio jest podjela.

Predivan Plummer

Rooney Mara kudikamo je bolja Lisbeth Salander od Noomi Rapace, koja se u švedskoj verziji doimala kao da je pobjegla s probe “Carmen”. U tom filmu, Blomkvista je glumio Michael Nyqvist, odabran zbog dugog staža u švedskim policijskim serijama, ali glumac kojeg je nekome tko nije Šveđanin teško sažvakati kao Blomkvista.

S druge strane, Daniel Craig je perfektan izbor, glumac koji savršeno utjelovljuje blomkvistovsku smjesu mačizma i introspekcije, šezdesetosmaštva i buržujstva. Christopher Plummer predivan je u ulozi industrijskog patrijarha Vangera, a jedini kiks u podjeli je odabir počinitelja zločina. Glumi ga glumac toliko izrauban u ulogama gnjusnih tipova, da nažalost prerano publici “telefonira” tko je krivac.

Američka verzija “Muškaraca koji mrze žene” odlično je odrađen domaći rad i primjer uzornog zanata.