Teški briselski pregovori oko naftnih sankcija Rusiji ili - recentnije - oko mandatornog programa ušteda prirodnog plina još jednom su nam pokazali koliko je težak proces postizanja političkog konsenzusa, i to na internacionalnoj razini, gdje akteri koji o njemu pregovaraju - barem izravno nisu suparnici. Pa koliko je onda realno da se takav konsenzus može postići na razini nacionalne politike, gdje on podrazumijeva dogovor između pozicije i opozicije, dvaju entiteta demokratskog sustava čiji je temeljni raison d‘être u tome da obnašaju vlast?
Dakle, dogovor je to između onih koji vlast imaju i žele ju zadržati što dulje i onih koji je nemaju, ali je žele steći što prije. U takvoj pomalo ciničnoj, ali posve realnoj viziji politike kao igre nultog ishoda, je...